راهنمای نصب میله‌های انترلاکینگ همرس

آناتومی استخوان بازو و نشانه‌های استفاده از میلگرهای قفل‌شونده

نقطه‌های آناتومیک کلیدی برای قرار دادن میلگر

درک اینکه قطعات اصلی استخوان هیومروس (بازوها) در کجا قرار دارند، تفاوت بزرگی در قرار دادن صحیح پین‌های قفل‌کننده ایجاد می‌کند. به دو تورفتگی که ما آن‌ها را توبروزیتی بزرگ و کوچک می‌نامیم توجه ویژه کنید، زیرا این دو تورفتگی نقش چوب‌های لنگری را برای نگه داشتن پین‌ها به‌صورت ایمن در حین عمل ایفا می‌کنند. بیشتر استخوان‌های هیومروس در بزرگسالان حدود 30 سانتی‌متر طول دارند، البته با کمی تفاوت بسته به اندازه بدن، که این امر به جراحان کمک می‌کند تا پین‌هایی با اندازه مناسب انتخاب کنند که نه خیلی بزرگ و نه خیلی کوچک باشند. قبل از اینکه هرگونه برشی روی فرد ایجاد کنند، پزشکان معمولاً آزمایش‌های تصویربرداری مانند اشعه ایکس معمولی یا گاهی اوقات اسکن MRI را سفارش می‌دهند تا نشانه‌های استخوانی را به‌خوبی ببینند و دقیقاً برنامه‌ریزی کنند که چگونه ادامه دهند. این آماده‌سازی دقیق واقعاً می‌تواند از مشکلات احتمالی بعدی جلوگیری کند، به‌ویژه خطراتی مانند آسیب تصادفی به عصب‌های مجاور در حین کار در داخل بازو.

وقتی باید از میلگرهای قفل‌شونده به جای روش‌های دیگر استفاده کرد

برای انواع شکستگی‌ها، به‌ویژه آن‌هایی که در راستای استخوان‌ها اتفاق می‌افتند و به نام شکستگی دیافیزی شناخته می‌شوند، پزشکان اغلب تمایل دارند از میلگرد‌های قفل‌کننده استفاده کنند، چرا که از نظر مکانیکی موجب تثبیت خوب استخوان می‌شوند. در مقایسه با صفحات فلزی یا قاب‌های بیرونی که فیکساتور خارجی نامیده می‌شوند، این میلگردها به افراد کمک می‌کنند تا سریع‌تر بهبود یابند، که در موارد آسیب‌های پیچیده استخوانی این تفاوت بسیار مهم است. این موضوع از نظر آماری نیز تأیید می‌شود، نتایج بهتری در افرادی دیده می‌شود که الگوهای پیچیده شکستگی دارند یا قبلاً در همان ناحیه عمل جراحی انجام داده‌اند. بیشتر متخصصان ارتوپدی می‌گویند که میلگرد‌های قفل‌کننده در موارد پیچیده‌ای که استخوان‌ها در چند نقطه شکسته شده‌اند یا اندام‌هایی که قبلاً عمل شده‌اند، بهترین عملکرد را دارند. این میلگردها فقط پایداری بیشتری را در طول دوره ریکاوری فراهم می‌کنند، بلکه زمان استراحت و بهبودی فرد را نیز کاهش می‌دهند.

برنامه‌ریزی پیش از عمل برای نصب میله بازو

مطالعات تصویربرداری ضروری (اشعه ایکس، توموگرافی محاسباتی)

تصاویر خوب گرفتن قبل از قرار دادن میخ در استخوان بازو، تفاوت بزرگی در نحوه انجام جراحی ایجاد می‌کند. بیشتر پزشکان توصیه می‌کنند که از اشعه ایکس منظم همراه با اسکن‌های CT برای بررسی دقیق شکستگی استفاده شود. این آزمایش‌ها به ما می‌گویند که چگونه استخوان درست در آمده، زوایا چگونه هستند و آیا تکه‌های شکسته شده‌ای در اطراف وجود دارد یا نه. با توجه به این تصاویر، می‌توانیم اندازه مناسب میخ را برای هر فرد به‌درستی انتخاب کنیم. بررسی این تصاویر از همین ابتدا به ما کمک می‌کند تا برنامه‌ریزی لازم را انجام دهیم، مشکلات را به‌موقع تشخیص دهیم و در صورت لزوم روش خود را تغییر دهیم. تحقیقات هم این موضوع را تأیید می‌کنند – وقتی جراحان وقت می‌گذارند و این تصاویر را به‌دقت مطالعه می‌کنند، عمل‌ها سریع‌تر انجام می‌شود و بهبودی بیمار بهتر است. به همین دلیل، وقت گذاشتن بیشتر برای تصویربرداری فقط دقت کار نیست، بلکه یک تصمیم درست پزشکی است.

قرارگیری بیمار و آماده‌سازی جراحی

قرار دادن بیمار در موقعیت درست، تفاوت بزرگی در هنگام نصب میل هومروس ایجاد می‌کند. بیشتر جراحان بیمار را در یکی از دو وضعیت، خوابیده روی پشت یا خوابیده روی کنار بدن، قرار می‌دهند که بسته به محل دقیق شکستگی تعیین می‌شود. موقعیت مناسب دسترسی بهتر به محل جراحی را فراهم می‌کند و همه چیز را در حین عمل پایدار نگه می‌دارد. فراموش نکنید که پوشاندن صحیح و رعایت استریل بودن کامل هم مهم است؛ این مراحل پایه‌ای خطر عفونت را به‌طور قابل توجهی کاهش می‌دهند. همچنین اتاق عمل باید به‌خوبی تجهیز شده باشد. وسایلی مانند میل‌های قفل‌شونده، گستره‌های مته‌کاری و دستگاه‌های تقویت‌کننده تصویر باید از قبل آماده باشند. کسی نمی‌خواهد در میانه عمل جراحی به دلیل نبودن یک وسیله در تجهیزات، توقفی ایجاد شود. یک آماده‌سازی خوب تنها راحتی ندارد، بلکه واقعاً نتایج را بهتر می‌کند و عوارض احتمالی را در آینده کاهش می‌دهد.

تکنیک جراحی گام به گام برای میخ به هم پیوسته نصب

انتخاب برش و نقطه ورود

در روش‌های جراحی میل متقاطع (Interlocking Nail)، انتخاب محل ایجاد برش و محل ورود میل به استخوان بسیار مهم است، زیرا این موضوع بر سرعت بهبودی و نتایج پس از عمل تأثیر می‌گذارد. جراحان در صورت امکان برش‌های کوچک‌تری ایجاد می‌کنند. چرا؟ زیرا برش‌های بزرگ‌تر باعث آسیب بیشتر به بافت‌های اطراف می‌شود و این موضوع به معنای طولانی‌تر شدن زمان بهبودی و ایجاد ناراحتی بیشتر برای بیمار پس از بیدار شدن از بی‌هوشی است. قبل از تصمیم‌گیری، دکترها به نقاط مرجع خاصی روی استخوان توجه می‌کنند که قبلاً از طریق آزمایش‌های تصویربرداری شناسایی شده‌اند. این نشانگرها به آن‌ها کمک می‌کنند تا محل دقیق قرارگیری میل را تعیین کنند تا به‌خوبی در داخل مجرای مغز استخوان تراز شود. یکی از اشتباه‌های رایجی که افراد تازه‌کار مرتکب می‌شوند، گیج شدن در مورد محل واقعی این نقاط مهم است. اشتباه در این زمینه می‌تواند منجر به مشکلات متعددی در آینده شود، از جمله ترمیم نادرست استخوان یا نیاز به خارج کردن دوباره ابزارهای جراحی. به همین دلیل است که جراحان با تجربه قبل از انجام فرآیند واقعی قرار دادن میل، زمان بیشتری را صرف دوباره چک کردن این جزئیات می‌کنند.

برداشتن کانال مغزی

آماده‌کردن مجرای مدولاری از طریق گسترش دادن (reaming) همچنان گامی ضروری قبل از قرار دادن میلۀ اینترلاکینگ محسوب می‌شود. در واقع، کاری که ما اینجا انجام می‌دهیم ایجاد فضای کافی درون مجرای هومرال است تا میله بتواند به درستی در آن جای گیرد. جراحان معمولاً با استفاده از ابزارهای کوچک‌تر شروع کرده و به تدریج ابعاد ابزار را افزایش می‌دهند تا به اندازه‌ای نزدیک به ابعاد واقعی میله برسند. بیشتر جراحان دستورالعمل‌های استاندارد شده‌ای را دنبال می‌کنند تا ثبات لازم برای بیمار را فراهم کنند و در عین حال خطرات احتمالی در حین جراحی را به حداقل برسانند. مطالعات نشان داده‌اند که وقتی جراحان به فن تکنیک گسترش دادن (reaming) دقت بیشتری می‌کنند، نتایج بهتری از جمله ایجاد نقاط ثابت قوی‌تر و بروز مشکلات کمتر پس از عمل جراحی حاصل می‌شود. انتخاب قطر مناسب نیز بسیار مهم است، چرا که انتخاب اشتباه می‌تواند منجر به بروز مشکلات متعددی در آینده شود، از جمله آسیب به بافت‌های اطراف یا حتی سناریوهای بدتر مانند پارگی (blowout) مجرای استخوان شود.

قرار دادن و قفل کردن نخ

قرار دادن یک میخ مغزی نیازمند دقت بسیار در تمام مراحل است تا همه چیز به درستی در محل خود قرار گیرد. پس از اتمام تمام کارهای آماده‌سازی، جراحان معمولاً ابتدا میخ را از قسمت بالای استخوان وارد می‌کنند و سپس به سمت پایین پیش می‌روند. برای حفظ ثبات، پزشکان سپس میخ را با استفاده از پیچ‌های خاصی در جای خود قفل می‌کنند تا قطعات شکسته از حرکت افتاده و در کنار هم نگه داشته شوند. در پایان عمل جراحی، بررسی میزان استحکام و ثبات کلیه اجزا بسیار مهم است. جراحان باید مطمئن شوند که میخ و همچنین پیچ‌های قفلی به درستی در داخل ساختار استخوان قرار گرفته‌اند. انجام صحیح این بررسی نهایی اهمیت زیادی دارد، زیرا حتی جابه‌جایی‌های کوچک در طول دوره ریکاوری می‌تواند فرآیند بهبودی بیمار را به طور کامل مختل کند.

مدیریت پس از عمل و جلوگیری از مختل‌شدن

شروع به حرکت کردن بیماران در اسرع وقت پس از جراحی به پیشگیری از سفتی مفاصل و تسریع در بهبودی کمک می‌کند. وقتی افراد دوباره شروع به حرکت دادن مفاصل خود می‌کنند، در واقع انعطاف‌پذیری آن‌ها بهتر می‌شود و بدن سریع‌تر بهبود می‌یابد، نسبت به زمانی که فقط ساکن می‌مانند. بهترین روش بستگی دارد به نوع شکستگی و نحوه تثبیت آن توسط پزشک. برای مثال، در شکستگی‌های بازویی، اکثراً می‌توانند از روز هفتم شروع به تمرینات خفیف شانه کنند و تا هفته سوم به حرکات مستقل برسند. تحقیقات منتشر شده توسط جراحان ارتوپد نشان می‌دهد که افرادی که زودتر به حرکت خود باز می‌گردند، به‌طور کلی سریع‌تر بهبود می‌یابند و در نهایت دامنه حرکتی بهتری دارند. این موضوع نشان می‌دهد چرا برنامه‌های فیزیوتراپی شخصی‌سازی شده پس از عمل جراحی اهمیت دارند؛ چرا که هیچ‌کس نمی‌خواهد زمان بیشتری را در فیزیوتراپی سپری کند چون بهبودی‌شان شتاب‌زده یا نادیده گرفته شده است.

نیل های متقاطع مقابل روش های چسباندن جایگزین

مزایای بیومکانیکی بالاتر از سیستم های پلاست

در مورد ثبات در طول بهبودی، میل‌های قفل‌شونده عموماً در بسیاری از شرایط بالینی نسبت به سیستم‌های قدیمی‌تر پلاک‌بندی عملکرد بهتری دارند. پلاک‌ها روی استخوان قرار می‌گیرند در حالی که میل‌های قفل‌شونده در داخل مجرای مغز استخوان قرار داده می‌شوند و نیروها را در طول استخوان پخش می‌کنند بجای اینکه آنها را در یک نقطه متمرکز کنند. نحوه قرارگیری این میل‌ها در داخل استخوان، وزن را به گونه‌ای توزیع می‌کند که با روش طبیعی بدن برای توزیع وزن هماهنگ است و این امر به جلوگیری از تنش بیش از حد در مناطق خاص در زمان بهبودی کمک می‌کند. شواهد بالینی نشان می‌دهند که بیمارانی که با میل‌های قفل‌شونده درمان می‌شوند، نسبت به کسانی که از پلاک استفاده می‌کنند، دوباره شکستگی کمتری تجربه می‌کنند، به ویژه پس از آسیب‌های وارد شده به استخوان‌های بلندتر مانند ران یا ساق پا. نحوه به اشتراک گذاشتن بار توسط این دستگاه‌ها شرایطی را فراهم می‌کند که در کل استخوان بهتر بهبود یابد. برای پزشکانی که با شکستگی‌های جدی در مناطق تحمل‌کننده وزن سروکار دارند، این نوع از تثبیت اغلب گزینه اصلی برای زمانی است که حمایت قوی برای بهبودی مناسب مورد نیاز است.

کاهش ریسک عفونت نسبت به ثابت‌سازهای خارجی

در مورد خطرات عفونت، میلگرد های قفل شونده معمولاً عملکرد بهتری نسبت به فیکساتورهای خارجی دارند. دلیل اصلی چیست؟ آنها در داخل استخوان قرار دارند، که به این معنی است که فلز کمتری با دنیای خارج تماس دارد. اما فیکساتورهای خارجی داستانی متفاوت را روایت می کنند. قطعات فلزی آنها از پوست عبور می کنند و چیزی را ایجاد می کنند که پزشکان آن را نقطه ورودی برای میکروب ها می نامند. و همه ما می دانیم چه اتفاقی می افتد وقتی باکتری ها مسیرهایی برای ورود به بدن خود پیدا کنند. تحقیقات انجام شده در بیمارستان های مختلف نشان می دهد که بیمارانی که از میلگرد های قفل شونده استفاده می کنند، پس از جراحی به ندرت بیمار می شوند. چرا این اتفاق می افتد؟ خوب، مواردی مانند نحوه دسترسی جراحان به ناحیه در حین عمل، نحوه برخورد آنها با بافت های اطراف و آنچه پس از ترک بیمارستان توسط فرد انجام می شود، همه در نرخ عفونت ها نقش دارند. اکثر جراحان ارتوپد می گویند که میلگرد های قفل شونده همیشه باید گزینه اصلی باشند وقتی که مهمترین مسئله جلوگیری از عفونت است. البته که هیچکس نمی خواهد در هیچ یک از روش ها عوارضی ایجاد شود، بنابراین پیروی از پروتکل های دقیق تمیز کردن و نظارت نزدیک برای هرگونه نشانه از مشکل، مهم است، بسته به اینکه کدام روش استفاده شود.

مدیریت مشکلات و سناریوهای اصلاحی

هنگامی که ایمپلنت‌ها پس از جراحی ارتوپدی شکست می‌خورند، به ویژه در مواردی مانند پیچ‌های پدیکل یا کارهای انجام شده روی کمر پایین، بیماران معمولاً پس از عمل نشانه‌های هشداردهنده خاصی از خود نشان می‌دهند. اکثر افراد درد مداومی را در همان محل جراحی گزارش می‌کنند، همراه با تورم دیدنی و مشکل در تحمل وزن بدن در آن ناحیه. این علائم هشداردهنده نیازمند بررسی سریع پزشکی هستند تا وضعیت بدتر نشود. پیگیری مناسب در طول دوران بهبودی بیمار پس از این نوع روش درمانی بسیار مهم است. پزشکان معمولاً پیشنهاد می‌دهند که بیمار به صورت منظم مراجعه کند و از اشعه ایکس برای شناسایی به موقع مشکلات استفاده شود. پیشگیری از مشکلات احتمالی می‌تواند تفاوت زیادی ایجاد کند. تشخیص به موقع به پزشکان این امکان می‌دهد تا برنامه ریکاوری را تغییر دهند یا حتی تصمیمات قبلی جراحی را مجدداً بررسی کنند و مطابق با بهترین شیوه‌های موجود در ارتوپدی اقدام کنند.